ŁODZIE TRZCINOWE
około 3500 r. p.n.e.
Należy do najstarszych łodzi świata. Była zbudowana z trzciny, która obficie porastała
brzegi Nilu. Najpierw była to tylko tratwa trzcinowa z wiosłami, a dopiero później,
to jest około 3500 r. p. n. e., otrzymała kształt łodzi. Używano jej głównie do żeglugi
po Nilu. Dziób i rufa były wygięte w celu ułatwienia przybijania do brzegu na płytkich wodach.
Dla żeglugi morskiej dziób i rufa zostały jeszcze bardziej wygięte w kształcie łuku za pomocą
liny zamocowanej do masztu lub korpusu łodzi.
W Egipcie trzcinowe łodzie budowane były z kilku wiązek, przy czym skrajne wiązki były większe, tworząc
jakby burtę lodzi. Żagiel był również z papirusu lub z bawełny. Reja żagla składała się z dwóch części
i była zamocowana do masztu, który miał kształt litery "A". Każdy członek załogi posiadał wiosło,
bowiem w czasie żeglugi z prądem na Nilu był zawsze wiatr przeciwny i przy żegludze pod prąd trzeba było
pokonywać jego opór. Wioślarze najpierw siedzieli twarzą do dziobu, ale później, gdy na łodziach drewnianych
zastosowano wiosła z dulkami, zostali zwróceni twarzą do rufy. Sterowanie odbywało się jednym lub dwoma
wiosłami sterowymi.
Łódź trzcinowa była wygodna ze względu na prostotę budowy, bowiem łodygi trzcinowe można było łatwo łączyć.
Niekorzystne było jednak nasiąkanie wodą, dlatego istniała potrzeba częstego suszenia łodzi. Podobne trzcinowe
łodzie i tratwy używane są jeszcze dzisiaj we wschodniej Afryce, w rejonie Zatoki Perskiej i w Ameryce Południowej.
|
Strona główna
Podział i historia żaglowców
