Pierwsza polska latarnia morska powstała w XIII w. na Półwyspie Helskim. Jej istnienie zostało potwierdzone w źródłach z 1638 r. Miała ona wygląd żurawia studziennego. Na ramieniu zakończonym żelazną sztabą zawieszony był kocioł ze smołą lub kosz z węglem.
W Gdańsku pierwszą latarnią morską była zbudowana w 1482 r. ceglana gotycka baszta obronna u ujścia Wisły. Na jej szczycie palono najpiew drewno, a potem węgiel. Wieża ta stała się centralnym punktem wznoszonej Twiedzy Wisłoujście. W latach 1584-1602 zbudowano nowe umocnienia, tworząc tzw. fort carre. Wysokość wieży wynosiła wówczas 17m. Światło latarni, którego źródłem były świece, paliło się w okresie od 24 września do 24 marca. Upadek znacznia latarni w Twierdzy Wisłoujście był związany z wykorzystaniem przez statki wchodzące do portu gdańskiego Głębi Zachodniej jako nowego toru podejściowego. Światło w Wisłoujściu było mylone często ze światłem helskiej blizy. Zdarzało się nawet, że statki grzęzły na mieliźnie.
Jedna z najstarszych polskich latarni znajduje się na Rozewiu. Perwsza wzmianka o jej istnieniu widnieje na szwedzkiej mapie z 1696 r.

OPRACOWANIE: "KTOSIA"
na podstawie: Fokus 2/2000

Strona główna / Trochę techniki / Latarnie morskie / Polskie latarnie